Odszedł archiwalny Darczyńca AAN!

30 września 2022 roku pożegnaliśmy  na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie przyjaciela AAN Jana Kazimierza Kossakowskiego.

Na świat przyszedł 27 kwietnia 1928 roku w Pruszkowie. Dorastał w patriotycznej rodzinie-  jego ojciec brał udział w I wojnie światowej, walczył w wojnie polsko-bolszewickiej i uczestniczył  obronie Polski w 1939 roku.

Podczas okupacji w Warszawie pan Jan równocześnie uczył się w stolarskiej szkole zawodowej i był  słuchaczem tajnych kompletów gimnazjalnych. W 1942 roku rozpoczął działalność w konspiracyjnej drużynie harcerskiej. Brał udział w akcjach sabotażowych oraz wywiadowczych, a po przystąpieniu do Narodowej Organizacji Wojskowej był także łącznikiem pomiędzy Śródmieściem a prawobrzeżną Pragą.

W Powstaniu Warszawskim służył na Pradze, gdzie był łącznikiem w punkcie sanitarnym przy ul Grochowskiej. 23 sierpnia 1944 roku został aresztowany i wraz ze wszystkimi mężczyznami z Saskiej Kępy przewieziony do obozu przejściowego w Pruszkowie. Po ucieczce z obozu przebywał w Błoniu, gdzie działał jako goniec Rady Głównej Opiekuńczej.

W styczniu 1945 roku powrócił na Saską Kępę. Wrócił do nauki w Liceum im. Powstańców Warszawy, w którym uzyskał maturę, a rok później rozpoczął studia w Politechnice Warszawskiej.   W roku 1951 przyjął asystenturę u prof. Kazimierza Drewnowskiego.

Nieoczekiwanie rok później został aresztowany i osadzony w X pawilonie więzienia mokotowskiego przy ulicy Rakowieckiej. Został oskarżony o udział w konspiracyjnej organizacji Ruch Uniwersalistów. Został skazany na 5 lat więzienia z art. 86 Kodeksu Karnego Wojska Polskiego za „Usiłowanie zmiany przemocą ustroju Państwa Polskiego”. Równocześnie władze Politechniki Warszawskiej zaocznie nadały mu tytuł inżyniera elektryka. Po wyroku został zesłany do Ośrodka Pracy Więźniów w Piechcinie, gdzie pracował w kamieniołomach jako skalnik. W lutym 1954 roku, po odbyciu jednej trzeciej kary, został warunkowo zwolniony. Po nieudanej próbie zatrudnienia w Politechnice Warszawskiej, został przyjęty jako asystent w Instytucie Elektrotechniki w Międzylesiu.

W 1959 roku przeniósł się do pracy w Zakładach Wytwórczych Lamp Elektrycznych im. Róży Luksemburg. Z powodu odmowy wstąpienia do partii oraz narastającego na tym tle konfliktu kadrowego został zwolniony z ZWLE i rozpoczął pracę w Biurze Badawczym ds. Jakości, jednostce gospodarczej Stowarzyszenia Elektryków Polskich, gdzie przez ostatnie 20 lat pracy zawodowej pełnił funkcję dyrektora naczelnego. Od roku 1950 roku był członkiem Polskiego Komitetu Oświetleniowego. W latach 1972-74 przebywał w Wielkiej Brytanii, gdzie pracował jako ekspert oświetleniowy. Działalność ekspercką kontynuował na misjach ONZ do Jugosławii i Chin w latach 1978-92. W latach 1978-85 pełnił funkcję dyrektora wydziału i wiceprezydenta Międzynarodowej Komisji Oświetleniowej – CIE.

Podczas stanu wojennego współpracował z Prymasowskim Komitetem Pomocy Osobom Pozbawionym Wolności i Ich Rodzinom, który miał siedzibę przy ul. Piwnej w Warszawie. Początkowo wraz z żoną zajmował się roznoszeniem grypsów, następnie transportował paczki do ośrodków internowania i więzień (Białołęka, Barczewo, Łęczyca). Zajmował się także zatrudnianiem osób represjonowanych i łącznością z komitetami diecezjalnymi.

Od roku 2006 sprawował pieczę nad archiwum Komitetu Prymasowskiego Pomocy Osobom Pozbawionym Wolności i ich Rodzinom. Zainicjował przekazanie tego  zbioru archiwalnego do Archiwum Akt Nowych. Sukcesywnie przekazywał też do AAN swoją spuściznę archiwalną.

 Po przejściu na emeryturę założył Fundację Korpusu Ochotników Specjalistów (kontynuatorki działań społecznych brytyjskiej organizacji dobroczynnej British Executive Service Overseas), w której prowadził misję „Ocalmy od zapomnienia”. Zajmował się m.in. historią Saskiej Kępy. Co roku w okolicach wrześniowej rocznicy kapitulacji Warszawy w roku 1939 organizował spotkania w miejscu dawnej barykady na ul. Francuskiej, której Niemcom nigdy nie udało się zdobyć. Wydawał monografie i prace historyczne. Inicjował m.in. wystawę poświęconą gen. Stanisławowi Sosabowskiemu, która stanęła najpierw obok urzędu dzielnicy Praga-Południe, a później wędrowała po warszawskich szkołach. Był też członkiem założycielem ROAD-u, Unii Demokratycznej i Unii Wolności. W latach 1990-2005 organizował pomoc brytyjskich wolontariuszy, m.in. w zakresie dostosowywania przedsiębiorstw do zmian systemowych oraz szkolenia polskich terapeutów osób niepełnosprawnych. Za swoją aktywność został odznaczony Orderem Imperium Brytyjskiego przyznanym przez brytyjską królową.

Cześć Jego Pamięci!