Strona korzysta z plików cookies w celu realizacji usług i zgodnie z Polityką prywatności. Możesz określić warunki przechowywania lub dostępu do plików cookies w Twojej przeglądarce. Zamknij Zamknij

Kobiety Uczone: Maria Janion (24.12.1926 – 23.08.2020)

Maria Janion urodziła się 24 grudnia 1926 roku w Mońkach pod Wilnem. Była córką Cypriana i Ludwiki z Kudryków.

Jej ojciec był urzędnikiem. Wychowaniem Marii i jej brata zajmowała się samotna matka. W czasie drugiej wojny światowej rodzina zamieszkała w Wilnie. Tutaj, w czasie sowieckiej okupacji, Maria Janion uczyła się w szkole średniej, jednak gdy miasto zajęli Niemcy przeszła do nauki tajnej.

W ramach powojennej „repatriacji” Janion trafiła najpierw do Bydgoszczy a następnie Torunia. Tutaj zdała eksternistycznie maturę. Następnie rozpoczęła studia polonistyczne na Uniwersytecie Łódzkim. Zakończyła je jednak na Uniwersytecie Warszawskim uzyskując w 1951 roku tytuł magistra. W czasie pobytu w Łodzi związała się z tygodnikiem „Kuźnica” publikując w nim artykuły i recenzje. Od 1948 roku zasiadała w redakcji tygodnika „Wieś”. Od tegoż roku aż do emerytury pracowała w Instytucie Badań Literackich PAN w Warszawie. Zrazu była asystentką, zastępcą profesora a w 1955 roku otrzymała stopień kandydata nauk filologicznych (wzorowany na nauce radzieckiej) za pracę o Lucjanie Siemieńskim. W 1957 roku została docentem a w 1963 roku profesorem nadzwyczajnym. Była kierownikiem Pracowni Dziejów Form Artystycznych w Literaturze Polskiej a następnie Zakładu Historii Literatury XIX wieku. Równocześnie wykładała w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Gdańsku, z której została zwolniona na fali represji marca 1968 roku. W 1970 roku, gdy powołano do życia Uniwersytet Gdański, Janion rozpoczęła pracę w jego Instytucie Filologii Polskiej. W 1973 roku została profesorem zwyczajnym.

W latach 1949 – 1979 była członkiem PZPR.

W latach siedemdziesiątych XX wieku związała się z opozycją. Należała do założycieli Towarzystwa Kursów Naukowych, niezależnego stowarzyszenia, którego celem było przełamanie monopolu państwa w nauczaniu na poziomie uniwersyteckim. W książkach i artykułach zajmowała się szczególnie epoką romantyzmu. Jej książki pozwalały odkryć znaczenie romantycznego ducha wolności w czasach Polski Ludowej. Podpisała „Apel 64” intelektualistów popierający strajki sierpnia 1980 roku. W 1982 roku zwolniono ją z pracy na Uniwersytecie Gdańskim. Działała w opozycyjnym stowarzyszeniu „Reforma i Demokracja”.

Po zmianach ustrojowych związana była m.in. z Szkołą Nauk Społecznych przy Instytucie Socjologii i Filozofii PAN.

Otrzymała wiele nagród i odznaczeń, m.in.: Fundacji Jurzykowskiego w Nowym Jorku (1980), Wielkiej Fundacji Kultury (1999), Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” (2007).

Była autorką wielu książek m.in.: Lucjan Siemieński, poeta romantyczny (1955), Zygmunt Krasiński. Debiut i dojrzałość (1962), Gorączka romantyczna (1975; 2007), Wampir. Biografia symboliczna (2002), Bohater, spisek, śmierć: wykłady żydowskie (2009). Jej książki były tłumaczone m.in. na języki francuski i angielski.

Zmarła 23 sierpnia 2020 roku w Warszawie.

Autor: AAN